rozdział 2

Rozdział 2

Nastał mglisty poranek. Zawiesina malutkich kropelek spowiła wszystko w obrębie posiadłości. Nieprzejrzystość w tym dniu, urozmaiciło roztargnienie piekielnie dobrego lokaja.. Czegoś tak niemożliwego, młody hrabia nie widział na własne oczy w przeciągu najbliższych kilku lat. Został oblany herbatą kilkukrotnie i niewystarczająco godnie przeproszony. Zacisnął pięść zdobioną sygnetem, i z powagą jak przystało na arystokratę, wykrzyczał stojąc  naprzeciw swojego lokaja, słowa ,,Ty perfidna szujo’’.  Co dziwniejsze, kamerdyner jedynie szepnął ,,wybacz’’ i niczym marionetka, poszedł po ręcznik frotte.

 - O co mu może chodzić? Ciekawe, z czym to ma związek.. – zaintrygował się chłopiec, drapiąc się po szlacheckiej głowie.

Korona mi z głowy nie spadnie, jeżeli spróbuję powęszyć w swej własnej rezydencji. – podniósł głowę wysoko, i  zbliżył się w miejsce, gdzie Sebastian jeszcze poprzedniego dnia, wypełniał swe obowiązki z najwyższą doskonałością. Dziś w kuchni panował kompletny nieporządek. Daleko mu było do artystycznego nieładu.. To było istne pobojowisko.  Miał przeczucie, że nie tylko Bard się do tego przyczynił i ukrył twarz w dłoniach.

Miałem już nigdy tego nie robić, ale sytuacja tego wymaga – przekonany, że demon wypełnia swe obowiązki na pół gwizdka piętro niżej, udał się do sypialni sługi. Delikatnie popchnął skrzypiące drzwi. Nie zwracał uwagi na nieporządek. W pierwszej kolejności do jego rąk wpadły kocie zabawki.

To są chyba jakieś żarty – westchnął. Jego wzrok utkwił w niewielkiej szafce nocnej.

Czyżby w niej znajdował się klucz do rozwiązania tego incydentu? – powiedział sam do siebie, po czym otworzył szufladę.

Zaraz.. Co to za pieczęć?  – w jednej chwili chwycił list. Na kopercie nadawca się nie podpisał.. Może zrobił to wewnątrz..

W momencie, w którym list miał zostać otwarty, do pomieszczenia wkroczył brunet z grymasem na twarzy. Wyglądał, jakby zaraz miał rzucić się na osobę, która przez tyle lat mu ubliżała, a on pomimo tego, służył jej wiernie.

Charknął i wbił zimny wzrok w chłopca.

- Czyżby panicz się zgubił, i przez pomyłkę wstąpił do piekła? – zapytał jak na ironię, melodyjnym głosem.

Arystokratę oblał zimny pot. Otworzył usta, ale nie wiedział co powiedzieć.. Niespodziewanie, gdy już znalazł idealny argument, do pokoju Sebastiana wbiegła Mey-Rin..

- P.. p.. Panie Sebastianie. Gość do pana – powiedziała, oddychając z trudem.

- O tej porze? Ktoś tu ma naganne maniery – zszedł na dół, automatycznie odpuszczając Cielowi zaistniałą sytuację.

- Przyganiał kocioł garnkowi.. – prychnął.

W drzwiach stała kobieta, o nieskazitelnej urodzie. Uśmiechnęła się złowieszczo, dyskretnie ukazując przy tym kiełki podobne do tych, które posiadały istoty w powieści ,,Carmilla’’.

Och Sebastianie, jakże my się dawno nie widzieliśmy.

Nagłe na całej posesji zapanowała mrożąca krew w żyłach aura..